a woman's worth

My kobiety szukamy różnych źródeł poczucia własnej wartości. Przeglądamy się niczym w lusterkach w oczach mężczyzn, tych naszych i tych, którzy naszymi mogą się stać. Szukamy akceptującego spojrzenia przyjaciół i przyjaciółek. Czekamy na dobre słowo na swój temat od bliższych i dalszych znajomych oraz krewnych. A przecież oni wszyscy prezentują różny stopień zainteresowania współpracy z nami w zakresie budowania naszego poczucia wartości. Kolejnym, mało litościwym punktem odniesienia są media, lansujące Wiadomo-Co (młodość, chudość, wielozadaniowość - tak, tak kochane - jak nie jesteśmy Ośmiorniczkami, które mają mieć czas na Wszystko i jeszcze to Wszystko wykonywać na jak najlepszym poziomie, to jesteśmy skazane na przekonanie, że coś z nami jest nie tak...). Oczywiście oceniamy też same siebie - nasze spojrzenia w te prawdziwe zwierciadła, które odbijają nasz wizerunek na ogół skutkują powątpiewaniem w to, że jesteśmy piękne, kształtne, mądre i warte kochania. W tym przypadku surowym sędzią jesteśmy my same, nierzadko słuchające dźwięku różnych płyt, grających w naszych głowach od wczesnego dzieciństwa. Bo zasadniczym źródłem poczucia własnej wartości jest relacja z rodzicami...

Ja zastanawiałam się jak się w tym wszystkim odnaleźć i móc poczuć wreszcie, że jestem:

1. wspaniała

2. piękna

3. jedyna w swoim rodzaju

4. wyjątkowa

5. mądra

6. pogodna

7. radosna

8. kreatywna

9. niezależna

10. radząca sobie w trudnych sytuacjach

11. pięknie śpiewająca

12. zaradna

13. staranna

14. odpowiedzialna

15.czuła

16. łagodna

17. dobra

18. kochająca

19. troskliwa

20. itp., itd.?

W moim przypadku wystarczyło zostać mamą. Dlaczego? Bo nareszcie jest Ktoś, dla kogo jestem CAŁYM ŚWIATEM, kto beze mnie byłby nieszczęśliwy i nie mógłby po prostu żyć w pełni, Ktoś dla kogo będę już taka zawsze, nawet jeśli kiedyś mi powie, że mnie nienawidzi, to mimo szczerych chęci nie będzie mógł wyrzec się, że mnie w głębi serca bardzo kocha. Kocha miłością BEZWARUNKOWĄ. Po prostu za to, że jestem, za to, że jestem jego jedyną i najwspanialszą mamą, źródłem życia, źródłem wszystkiego, kim jest i co ma. 

Czy ktoś już Cię kiedyś tak kochał??? Jak poczujesz tą szczególną miłość swojego dzieciątka do siebie, odkrywasz nagle swoją wielką wartość i potężną moc, która w tobie drzemała od zawsze, a którą wyzwolić mogło dopiero doświadczenie bezgranicznej miłości skierowanej bezpośrednio na ciebie.

A my mamy musimy być bardzo wrażliwe na ten najwspanialszy dziecięcy dar malutkiego serduszka i nie wolno nam zapominać, że ono potrzebuje od nas tego samego. Bo wbrew temu, co wiele osób sądzi (że miłość do dziecka jest naturalna i od razu dana), rodzic ma za zadanie dopiero nauczyć się tej bezwarunkowej miłości do dziecka. Czasem umie ją dawać od chwili zobaczenia czerwonej kreski na teście ciążowym, czasem wystarczy pierwszy kontakt po porodzie, innym razem pierwsze tygodnie opieki i pielęgnacji, ale zdarza się i tak, że nie nauczy się obdarzać nią maleństwa nigdy... 

Jakże wielkim dramatem dla malucha na całego jego późniejsze życie, jest gdy rodzice kochają go za coś lub nie potrafią kochać wcale. Oczywiście troszczą się, zajmują się nim, jak to mówi jedna moja znajoma - administrują nim - zapewniają wikt i opierunek, zarabiają na nie, zapewniają zaspokajanie potrzeb materialnych, rezygnują ze swoich potrzeb (co uwielbiają potem wypomnieć), ale emocjonalnie są z różnych powodów nieobecni. A dziecko doskonale wyczuwa czy jest kochane miłością bezwarunkową, czy jednak stawia mu się warunki i wymagania lub czy się je kocha w ogóle. Tymczasem ta miłość do niego powinna być BEZGRANICZNA i ZA DARMO. Darmo dostałeś, darmo dawaj. Ta obustronna, wolna i piękna miłość pozwoli wzmocnić lub zbudować od podstaw  poczucie wartości i mamy i dziecka.