Dziś o obowiązkach. I o tym, jak zniechęcić/zachęcić do nich dziecko:) Chcemy, żeby nasze dzieci były w przyszłości obowiązkowe, prawda? Dlatego od najmłodszych lat uczymy je systematycznych czynności i czynimy je za nie odpowiedzialnymi. W ten sposób brzdące, uczniaki i nastolatki włączają się w życie rodziny, stają się - we własnym i naszym odczuciu - aktywnymi uczestnikami życia rodzinnego. Mają poczucie sprawstwa, czują się ważne. Teoretycznie. Bo praktycznie jednym z pierwszych obowiązków domowych (poza sprzątaniem własnego pokoju) jaki zwykle dorośli przydzielają swemu potomstwu jest... wynoszenie śmieci... Tak się zastanawiam - co w ten sposób mówimy dziecku o obowiązkach? (i koniec końców o nim samym): - że obowiązek to coś niezbyt przyjemnego - że jedyne, co może dać z siebie rodzinie, to wynieść coś niepotrzebnego - że nie jest na tyle roztropne i kompetentne, by powierzyć mu zadania ważne i odpowiedzialne - że nadaje się jedynie do zadań mało ambitnych - pomyś