Jesteś rodzicem. Kochasz swoje dziecko, przytulasz, objaśniasz mu świat. Dbasz o zaspokajanie wszelakich potrzeb . Uczysz norm, wprowadzasz w zawiłe tajniki budowania relacji. Uczysz szacunku do siebie i innych.
A potem szkrab jest większy i większy. Zaczyna mieć swoje zdanie. Nie zgadza się z Tobą. Chce decydować. Rozkwita jego autonomia, sprawczość, kreatywność. Mocno zaznacza swoje miejsce w świecie. W naturalny sposób, potrafi dbać o swoje prawa.
I o to chodziło, prawda?
Tak. Niemniej z Twojej perspektywy jest trudniej. Dziecko nie chce robić tego, co mu proponujesz, nie słucha, podważa, nie podąża, kłóci się.
No i jeśli nie stosujesz kar i nagród, nie krzyczysz, a wszystko załatwiasz cierpliwymi rozmowami, okazuje się, że nie masz narzędzi, żeby je zmotywować do współpracy TU I TERAZ. Twoje mega kreatywne propozycje rozwiązywania konfliktów i kwestii spornych - zdają się na absolutne NIC. Zero. Długie rozmowy nie dają efektu. Dziecko nieustannie nie chce się spieszyć, sprzątać, stawia silny opór w mniejszych i większych sprawach, robi po swojemu, wydaje się, że nie chce już dialogu. Więc rośnie napięcie, czasem pojawiają się krzyki i trzaskanie drzwiami, nawet widmo kar zaczyna wychylać się zza rogu... Wkrada się bezradność, masa wątpliwości - czy ta cała codzienna, bardzo ciężka, kilkuletnia praca nad relacją miała jakikolwiek sens?
Jest zgrzyt, niezgoda, no bo przecież do tej pory wszystko działało jak w zegarku... Współdziałanie - poziom mistrzowski. Symbioza. Zrozumienie. Taniec wyrozumiałych serc. Czytanie w myślach. Porozumiewanie bez przemocy. A teraz d*pa.
Co robi wówczas czujny i chcący rozwijać się rodzic? Po pierwsze wie, że problem leży w nim. To nie z dzieckiem "stało się coś niedobrego". Po drugie - idzie się uczyć! Od najlepszych <3.
Bo widzicie, ja poszłam na wyjątkowo wartościowy warsztat i o nim Wam dziś opowiem!
7 kwietnia wzięłam udział w siedmiogodzinnych warsztatach "AKCJA Minimediacja", prowadzonych przez fenomenalną Katarzynę Dworaczyk.
Dlaczego fenomenalną? Koncepcję, którą sama stworzyła, oparła na swojej obszernej wiedzy z zakresu Porozumienia bez Przemocy i bogatym doświadczeniu pracy z dziećmi. Terapeutka nie pozostawiała nam - uczestnikom złudzeń, a na nas przysłowiowej suchej nitki. I słusznie, bo strategie rozwiązywania konfliktów, które dotychczas stosowaliśmy, można określić, jako nieskuteczne i no cóż - często raniące. Była przy tym życzliwa i bardzo empatyczna, a także autentyczna i wymagająca. To motywowało nas do pracy. Poczucie humoru i pogoda ducha nie opuszczała jej przez całe zajęcia. Prowadząca z lekkością wdrażała nas w świat swojej metody i przekonująco pokazywała liczne przykłady jej zastosowania. Na koniec warsztatów wszyscy uczestnicy byli jednocześnie załamani (dotychczasowym swoim postępowaniem :)) i bezgranicznie wdzięczni. Czuliśmy, że oto przed nami WOLNOŚĆ w relacji z bliskimi. Że odtąd skutecznie będziemy rozwiązywać mniejsze i większe konflikty z dziećmi, między dziećmi i nasze własne. I wiecie co? Mijają dwa miesiące i widzę, że to nie były płonne nadzieje!
Nie mam jednak złudzeń - roboty jest dużo i do wprawy będę dochodzić jeszcze jakiś czas. Bo w sumie kto nas uczył rozwiązywać konflikty? Doświadczenia mamy różne. Ale zasadniczo przy rozstrzyganiu kwestii spornych, najczęściej walczymy o to, kto ma rację.
Jak już ogarniemy, że to bez sensu, to wchodzimy na bezkresne pole przekonywania. Stajemy się mistrzami kreatywności, w poszukiwaniu rozwiązań, które dziecko lub partner albo kupią albo nie.
Jeśli mieliśmy szczęście, na jakimś szkoleniu dowiedzieliśmy się, że negocjacje i próba znalezienia kompromisu to "nietędydroga". Bo każdy traci i każdy z czegoś musi zrezygnować. A nikt tego nie lubi. No to zaczynamy szukać współpracy. Ale źle ją rozumiemy. Często opieramy się o jedno rozwiązanie. Góra dwa. Z całą miłością i empatią, poszanowaniem potrzeb, proponujemy dziecku doskonałe - naszym zdaniem - rozwiązania. A ono nie chce współdziałać...
I bardzo dobrze. Smyki mają dobrą intruicję, aby nie współdziałać z niezbyt sensowną strategią.
Dostrzegłam, że gdy stosuję poznany u Katarzyny model SNO (czytaj poniżej), obie z Misią wygrywamy. A gdy odpuszczam, gdy mi się nie chce, bo sama jestem zmęczona, rozdrażniona - wówczas od mojego "nie" do Misinego krzyku droga jest krótsza, niż mrugnięcie okiem. I bum! Mamy gradobicie ;)
Nie chcę Wam zdradzać całości warsztatów - po prostu się na nie wybierzcie! Napiszę Wam tylko, czego się nauczyłam i dowiedziałam:
- za każdym oporem dziecka stoi niezaspokojona potrzeba, którą warto odkryć i powiedzieć o tym głośno;
- dziecko może współdecydować w procesie poszukiwania rozwiązań. Nie chodzi o to, że ma samo decydować, ale wspólnie z rodzicem podejmować decyzje, na które rozwojowo jest gotowe;
- uwierzyłam, że moje dziecko, jest na tyle kompetentne i pomysłowe, że nie muszę bez przerwy sama szukać rozwiązań i propozycji rozwiązania trudnej sytuacji. Alleluja! Bo miałam już po dziurki w nosie tej odpowiedzialności i wymyślania. Już nie przekonuję i nie daję złotych rad oraz gotowych rozwiązań;
- za to pytam: "co możemy zrobić? co proponujesz?";
- ... bo nauczyłam się, że na każdy problem jest wiele rozwiązań. I to na dzień dzisiejszy powtarzam Misi, a ona w to uwierzyła;
- dowiedziałam się, że zawsze jest opcja, żeby konflikt tak rozwiązać, aby każdy był zadowolony i nikt nic nie tracił;
- zdobyłam też wiedzę o tym, jak mediować pomiędzy dwójką (lub większą ilością) dzieci;
- dostałam bardzo, konkretny schemat postępowania, który w skrócie nazywa się SNO. Słyszę - Nazywam potrzebę - Otwieram okno na strategię, rozwiązanie. Więcej Wam nie powiem, bo myślę, że Katarzyna Dworaczyk, najlepiej sama przedstawi Wam własną koncepcję, na jednym ze swoich warsztatów :)
I choć w ich nazwie występuje słowo "mini" (AKCJA - Minimediacja), nie dajcie się zmylić! Zajęcia są MEGA :)
Więcej dowiecie się tutaj: facebook.com/Mini-mediacje
Na koniec nadmieniam, że artykuł (jak wszystkie w Republice) nie jest sponsorowany :). Mój entuzjazm płynie z wartościowego doświadczenia. Z serca polecam!
Ślę uściski,
Magda
Ps. Pięknie dziękuję Luizie, że odkryła ten warsztat i mnie ze sobą zabrała!
A potem szkrab jest większy i większy. Zaczyna mieć swoje zdanie. Nie zgadza się z Tobą. Chce decydować. Rozkwita jego autonomia, sprawczość, kreatywność. Mocno zaznacza swoje miejsce w świecie. W naturalny sposób, potrafi dbać o swoje prawa.
I o to chodziło, prawda?
Tak. Niemniej z Twojej perspektywy jest trudniej. Dziecko nie chce robić tego, co mu proponujesz, nie słucha, podważa, nie podąża, kłóci się.
No i jeśli nie stosujesz kar i nagród, nie krzyczysz, a wszystko załatwiasz cierpliwymi rozmowami, okazuje się, że nie masz narzędzi, żeby je zmotywować do współpracy TU I TERAZ. Twoje mega kreatywne propozycje rozwiązywania konfliktów i kwestii spornych - zdają się na absolutne NIC. Zero. Długie rozmowy nie dają efektu. Dziecko nieustannie nie chce się spieszyć, sprzątać, stawia silny opór w mniejszych i większych sprawach, robi po swojemu, wydaje się, że nie chce już dialogu. Więc rośnie napięcie, czasem pojawiają się krzyki i trzaskanie drzwiami, nawet widmo kar zaczyna wychylać się zza rogu... Wkrada się bezradność, masa wątpliwości - czy ta cała codzienna, bardzo ciężka, kilkuletnia praca nad relacją miała jakikolwiek sens?
Jest zgrzyt, niezgoda, no bo przecież do tej pory wszystko działało jak w zegarku... Współdziałanie - poziom mistrzowski. Symbioza. Zrozumienie. Taniec wyrozumiałych serc. Czytanie w myślach. Porozumiewanie bez przemocy. A teraz d*pa.
Co robi wówczas czujny i chcący rozwijać się rodzic? Po pierwsze wie, że problem leży w nim. To nie z dzieckiem "stało się coś niedobrego". Po drugie - idzie się uczyć! Od najlepszych <3.
Bo widzicie, ja poszłam na wyjątkowo wartościowy warsztat i o nim Wam dziś opowiem!
7 kwietnia wzięłam udział w siedmiogodzinnych warsztatach "AKCJA Minimediacja", prowadzonych przez fenomenalną Katarzynę Dworaczyk.
Dlaczego fenomenalną? Koncepcję, którą sama stworzyła, oparła na swojej obszernej wiedzy z zakresu Porozumienia bez Przemocy i bogatym doświadczeniu pracy z dziećmi. Terapeutka nie pozostawiała nam - uczestnikom złudzeń, a na nas przysłowiowej suchej nitki. I słusznie, bo strategie rozwiązywania konfliktów, które dotychczas stosowaliśmy, można określić, jako nieskuteczne i no cóż - często raniące. Była przy tym życzliwa i bardzo empatyczna, a także autentyczna i wymagająca. To motywowało nas do pracy. Poczucie humoru i pogoda ducha nie opuszczała jej przez całe zajęcia. Prowadząca z lekkością wdrażała nas w świat swojej metody i przekonująco pokazywała liczne przykłady jej zastosowania. Na koniec warsztatów wszyscy uczestnicy byli jednocześnie załamani (dotychczasowym swoim postępowaniem :)) i bezgranicznie wdzięczni. Czuliśmy, że oto przed nami WOLNOŚĆ w relacji z bliskimi. Że odtąd skutecznie będziemy rozwiązywać mniejsze i większe konflikty z dziećmi, między dziećmi i nasze własne. I wiecie co? Mijają dwa miesiące i widzę, że to nie były płonne nadzieje!
Nie mam jednak złudzeń - roboty jest dużo i do wprawy będę dochodzić jeszcze jakiś czas. Bo w sumie kto nas uczył rozwiązywać konflikty? Doświadczenia mamy różne. Ale zasadniczo przy rozstrzyganiu kwestii spornych, najczęściej walczymy o to, kto ma rację.
Jak już ogarniemy, że to bez sensu, to wchodzimy na bezkresne pole przekonywania. Stajemy się mistrzami kreatywności, w poszukiwaniu rozwiązań, które dziecko lub partner albo kupią albo nie.
Jeśli mieliśmy szczęście, na jakimś szkoleniu dowiedzieliśmy się, że negocjacje i próba znalezienia kompromisu to "nietędydroga". Bo każdy traci i każdy z czegoś musi zrezygnować. A nikt tego nie lubi. No to zaczynamy szukać współpracy. Ale źle ją rozumiemy. Często opieramy się o jedno rozwiązanie. Góra dwa. Z całą miłością i empatią, poszanowaniem potrzeb, proponujemy dziecku doskonałe - naszym zdaniem - rozwiązania. A ono nie chce współdziałać...
I bardzo dobrze. Smyki mają dobrą intruicję, aby nie współdziałać z niezbyt sensowną strategią.
Dostrzegłam, że gdy stosuję poznany u Katarzyny model SNO (czytaj poniżej), obie z Misią wygrywamy. A gdy odpuszczam, gdy mi się nie chce, bo sama jestem zmęczona, rozdrażniona - wówczas od mojego "nie" do Misinego krzyku droga jest krótsza, niż mrugnięcie okiem. I bum! Mamy gradobicie ;)
Nie chcę Wam zdradzać całości warsztatów - po prostu się na nie wybierzcie! Napiszę Wam tylko, czego się nauczyłam i dowiedziałam:
- za każdym oporem dziecka stoi niezaspokojona potrzeba, którą warto odkryć i powiedzieć o tym głośno;
- dziecko może współdecydować w procesie poszukiwania rozwiązań. Nie chodzi o to, że ma samo decydować, ale wspólnie z rodzicem podejmować decyzje, na które rozwojowo jest gotowe;
- uwierzyłam, że moje dziecko, jest na tyle kompetentne i pomysłowe, że nie muszę bez przerwy sama szukać rozwiązań i propozycji rozwiązania trudnej sytuacji. Alleluja! Bo miałam już po dziurki w nosie tej odpowiedzialności i wymyślania. Już nie przekonuję i nie daję złotych rad oraz gotowych rozwiązań;
- za to pytam: "co możemy zrobić? co proponujesz?";
- ... bo nauczyłam się, że na każdy problem jest wiele rozwiązań. I to na dzień dzisiejszy powtarzam Misi, a ona w to uwierzyła;
- dowiedziałam się, że zawsze jest opcja, żeby konflikt tak rozwiązać, aby każdy był zadowolony i nikt nic nie tracił;
- zdobyłam też wiedzę o tym, jak mediować pomiędzy dwójką (lub większą ilością) dzieci;
- dostałam bardzo, konkretny schemat postępowania, który w skrócie nazywa się SNO. Słyszę - Nazywam potrzebę - Otwieram okno na strategię, rozwiązanie. Więcej Wam nie powiem, bo myślę, że Katarzyna Dworaczyk, najlepiej sama przedstawi Wam własną koncepcję, na jednym ze swoich warsztatów :)
I choć w ich nazwie występuje słowo "mini" (AKCJA - Minimediacja), nie dajcie się zmylić! Zajęcia są MEGA :)
Więcej dowiecie się tutaj: facebook.com/Mini-mediacje
Na koniec nadmieniam, że artykuł (jak wszystkie w Republice) nie jest sponsorowany :). Mój entuzjazm płynie z wartościowego doświadczenia. Z serca polecam!
Ślę uściski,
Magda
Ps. Pięknie dziękuję Luizie, że odkryła ten warsztat i mnie ze sobą zabrała!
Komentarze
Prześlij komentarz