tor bez przeszkód

Półwiejska bez osób rozdających ulotki byłaby jak tort bez wisienki, Warszawa bez Pałacu Kultury i Nauki, Niemcy bez piwa i kiełbasy, Czesi bez Krecika, Anglia bez Księcia Williama, buty bez sznurówek, kawa bez kofeiny i pomidorowa bez makaronu (dla amatorów wersji alternatywnej: bez ryżu). Słowem - czegoś by jej brakowało. Wie o tym każdy mieszkaniec Miasta Doznań. Nie wiem jak Wy, ale ja zastanawiałam się długo co zrobić, żeby spaceru od Kupca Poznańskiego do przystanku pod Multikinem nie kończyć z pękiem zbędnej makulatury*. Stosowałam różne strategie:

- na szaraka - cichutko i dyskretnie kicałam na boki

- slalomowa - zamaszyście i ostentacyjnie omijałam rozdawców szerokim łukiem

- w stylu sweet smile - uśmiech od ucha do ucha i serdeczne podziękowanie

- asertywna - z zasady nie biorę! chłodne podziękowanie bez uśmiechu

- kapitulacyjna - wzięłam!

żadna z nich mnie nie satysfakcjonowała. Zastanawiałam się co zrobić, żeby np. przestać być zauważalnym. I nagle jest! Jest powód dla którego nie dostaniesz ulotki! Wystarczy być mamą z wózkiem. Przestałam być targetem! Ulotkarze świadomie lub podświadomie obchodzili się ze mną przedwczoraj tak, jak mieszańcy Dysku u Terry'ego Pratcheta traktowali Śmierć, bo niby na mnie patrzyli, ale jednak w zapomnieniu odwracali nieobecne spojrzenie. 

Oto, co moim zdaniem mogli sobie pomyśleć:

- ulotkarze od jakiejś imprezy w jakimś klubie: "Za stara i karmi, nie popije, żaden zarobek. Szef mówił: młode, ładne, zgrabne" (ej no - prawie się zgadza:)

- gość przebrany za kanapkę z Subwaya rozdający kupony zniżkowe: "Eh... ta to dopiero po porodzie. Pewnie na diecie, a jak nie to na moje oko powinna na nią przejść. Niech sobie kupi jogurt, odtłuszczony!"

- mocno zaangażowany w sprawę greenpeaceowiec: "O! ta się nie złoży, pewnie kupuje te niszczące Matkę Ziemię pieluszki jednorazowe! tfu!"

- kilka ulotkarzy od edukacji: "dziecko za małe, ona nie ma pewnie czasu"

- pan rozdający ulotki z kredytami: nie rozumiem czemu nie dał mi ulotki - powinnam być idealnym targetem

- na koniec dostałam ulotkę sklepu z koralikami i akcesoriami do zrób-to-sam - podniosłam głowę do nieba, posłałam tam szeroki uśmiech, bo to od niedawana moje nowe zajęcie na skołatane myśli - tu coś uszyję, tam coś przydziergam i mózg odpoczywa:) a zastanawiałam się gdzie kupię akcesoria taniej niż w drogiej pobliskiej pasmanterii. I wiecie co? tą ulotkę mam do dziś!

 *wiem, wiem zaraz odezwą się obrońcy praw człowieka, pracownika itp., że to przecież praca i powinnam ich wspierać, a jako doradca zawodowy powinnam się wstydzić. Ale ja już znam te ulotki na pamięć! A poza tym jako konsument mogę chyba decydować jaki produkt mnie interesuje, bez usilnego wciskania mi nowych, sztucznie wygenerowanych potrzeb.